The shock and the many aftershocks

Liefste allemaal,

De aardschok die Christchurch op zijn grondvesten liet daveren ligt nu 3 dagen achter ons, en de naschokken en gevolgen lijken zich alleen maar uit te breiden en laten zich nu volop voelen.

Tijdens de momenten vlak na de aardbeving, wanneer we net uit onze hostel waren gevlucht, konden we nauwelijks bevatten wat die wilde natuurkrachtkracht die we zonet hadden gevoeld had veroorzaakt rondom ons.
We dachten nog dat we diezelfde avond terug in het gebouw zouden kunnen en dat we dan wel ergens anders zouden gaan slapen, want we waren ‘niet onder de indruk van de plaats waar we nu sliepen’. Het drong niet tot ons door wat het eigenlijke gevaar was, want Andreas is zelfs nog terug naar binnen gegaan om even een trui te nemen en ons geldbuideltje met onze bankkaarten.
Naarmate de uren verstreken werd het ons al iets duidelijker hoe groot de ravage was. We zagen mensen toestromen in het park dat aan de overkant van onze hostel lag, geemotioneerd, onder het stof, sommigen met kleine verwondingen en zagen reddingswerkers een noodhospitaal optrekken terwijl ambulances zich in gereedheid brachten. Maar op dat moment dachten we eigenlijk dat iedereen er goed vanaf was gekomen, net als wij.
Toen we even later even gingen wandelen in de buurt (niet in het stadscentrum want daar mochten we niet binnen), drong het al iets meer tot ons door hoe groot de ravage eigenlijk was – grote diepe gaten in het wegdek, huizen zonder zijwanden, talloze daken ingestort, helicopters die aan- en afvlogen om te blussen, brandlucht overal, geruineerde supermarkten en motorfietswinkels, alles gesloten… We stonden perplex.
Pas toen we na een uur of 2 terug arriveerden in het park aan Latimer Square vernamen we een beetje nieuws via de dynamoradio van een bezorgde dame maar toen nog geen rapporten van doden. We konden enkel vermoeden dat het heel ernstig was omdat er geen enkele voorziening was voor de gestranden zoals wij (eten, drinken, dekens). Alle middelen werden uiteraard terecht ingezet om mensen te redden.
Na een vijftal uur werden alle straten rondom ons verzegeld en kwam er het nieuws dat we naar Hagley Park dienden te gaan voor een slaapplek, eten en drinken. Door gesprekken met vele anderen daar ontdekten we dat grote gebouwen waren ingestort, hotels waren vernield, bussen onder het puin waren bedolven en vooral dat er reeds 65 doden waren geteld. Iedereen was onder de indruk en niemand die ook maar durfde te klagen over de kou, regen of het lange wachten.
Tijdens die vreemde uren ontdekten we ook voor het eerst de enorme hulpvaardigheid en solidariteit van de kiwi’s. Sommigen kwamen met eten voor ons, anderen met drinken, kleren, dekens of het aanbod van een slaapplaats bij hun thuis. Hartverwarmend en absoluut ongezien voor ons, iets wat ons buiten de aardbeving zelf even hard zal bijblijven.
Na een drietal aanbiedingen voor een slaapplaats te hebben afgeslaan (we wilden absoluut voorrang aan ouderen en mensen met kinderen geven) zijn we dan rond 22u toch samen met 5 anderen met 2 gastvrije buren meegegaan die alle waarschuwingen naast zich neerlegden en toch naar Christchurch waren afgezakt om mensen uit de nood te helpen. Blijkbaar konden ze mensen heel moeilijk overtuigen om mee te gaan omdat heel veel mensen schrik hadden om in een ‘niet-veilige omgeving’ te slapen.

De familie Jemmett met 2 kinderen heeft ons fantastisch opgevangen met een slaapplaats, eten en vooral heel veel warmte. Omdat we het gezin niet langer wilden belasten met onze aanwezigheid dachten we op de luchthaven een huurauto en een slaapplaats buiten Christchurch te zoeken.
Alle huurauto’s bleken echter verhuurd,vernield of op een onbekende locatie te zijn. Dan maar op een bus naar Ashburton (100km buiten Christchurch) gesprongen in de hoop daar een huurauto en slaapplaats te vinden maar ook hier zijn zoveel mensen gestrand dat alles volzet was. Opnieuw zijn we fantastisch opgevangen door het rode kruis, dat binnen de 5 minuten een nieuw gastgezin voor ons gevonden had. Zo belandden we bij de Christies, een familie van 5, die zowaar alle grenzen van gastvrijheid hebben overschreden. Brent, de vader des huizes, is nu al voor de 5de nacht op rij vrijwillig aan het werk in het centrum van Christchurch met zijn search and rescue team. We hebben hem amper gezien hier, aangezien hij maar 4u per dag slaapt om toch maar zoveel mogelijk te kunnen helpen en overlevenden te kunnen vinden. Hiervoor schuift hij zijn eigen zaak volledig aan de kant En zijn vrouw Megan laat ons op alle mogelijke manieren voelen dat we welkom zijn.

De gevolgen van de aardbeving laten zich nu echt op heel veel vlakken voelen, en elke dag denken we aan nieuwe manieren waarop mensen zijn geraakt. Uiteraard denken we in de eerste plaats aan de families van de overledenen of de vermisten.
Maar er zijn ook zoveel anderen geraakt: duizenden huizen zijn afgesloten van elektriciteit en lopend water of hebben grote schade geleden, honderden kleine bedrijfjes of hotelletjes hebben te lijden onder de vernieling en tijdelijke sluiting, heel veel mensen hebben hun job en bezittingen verloren.

We kunnen niet genoeg benadrukken hoeveel geluk we hebben gehad. Het verlies van onze spullen doe tons eigenlijk helemaal niets… We voelen ons schuldig dat we niet meer kunnen doen. We hadden meer willen helpen met voedselbedeling bvb maar omdat we geen vervoer hadden en omdat de laatste dagen zo hectisch waren is dit vooralsnog nog niet gelukt. Toch een klein puntje van frustratie. We hopen dat we de komende weken iets meer kunnen betekenen voor de mensen hier. We zullen alleszins een mooi bedrag uit ons fonds op de rekening van het rode kruis storten.

Een warme groet vanuit Ashburton,

Liesbeth en Andreas