Living the dream in New Zealand

Dag trouwe en waarschijnlijk naar leesvoer snakkende lezertjes,

Sinds we in Nieuw-Zeeland zijn, zijn we de regelmaat wat betreft het schrijven van spannende reisverhalen volledig kwijt; we bekennen schuld…

Na weken en misschien maanden zijn we dan toch eindelijk aan een vervolg geraakt. Uiteraard zijn er minstens 15 legitieme uitvluchten voor de writer’s block maar die zullen we jullie grotendeels besparen. Een door de aarbeving vernielde computer en een gecrashte nieuwe computer hebben er iets mee te maken, maar wat ons vooral van het en tokkelen en het computerscherm heeft weerhouden is de pracht van de natuur en de mensen in ‘The land of the long white cloud’. Geen computer zo boeiend, geen klavier zo aantrekkelijk als wat we hier elke dag kunnen zien en beleven.

But first things first…

Na een ietwat verwarrende periode ten gevolge van de rommelende aarde, kwam het 2de ouderlijke paar ons voor een paar weken vergezellen. Ondertussen hadden we ook het gezelschap gekregen van een zeer trouwe vriend die ons overal naartoe brengt en steeds op ons wacht – de 14-jarige Roger. Vooraleer jullie denken dat we ergens een illegaal minderjarig Indierker hebben ontvoerd – Roger is een Toyota Camry en onze bonkende bolide terwijl we hier zijn.

Mammy en daddy Voet brachten ons een wervelend bezoek waarbij geen bezienswaardigheid ongemoeid werd gelaten. Zowat elk wandelpad dat we passeerden onderweg naar het volgende viewpoint moest bovendien aan de bottinen van de v(V)oeten geloven. De 4-daagse trektocht over de Milford Track met Mr Voet Sr en Mr Voet Jr was hierbij een absoluut hoogtepunt boordevol ‘jawdropping’ panorama’s.

Het einde van iedere dag vierden we steeds met een copieuze maaltijd en uiteraard de betere lokale wijn. Onder het veroberen van dit goddelijke druivensap speelden we ook steevast een spelleke ‘kingen’, op aanvragen van ons ‘Liesbethje’. Dit venijnige doch amusante kaartspelletje bracht in samenwerking met de nodige wijn de scherpe tongen los. Heerlijk recept! Als je aan het winnen bent tenminste…
Dit deel van onze reis werd voor het eerst ook volledig op de fotografische lens vastgelegd door de huisfotografen van dienst – Jerome en Liesbeth. De fotografische obsessie van Jerome bezorgde de twee dames op de achterbank wel bijna een longontsteking – het rameke moest op gezette tijden naar beneden om het juiste shot te vereeuwigen – maar dat hadden we graag over voor de collectie van 2000 topfoto’s die we nu rijker zijn. Helaas kunnen we deze foto’s hier niet met jullie delen – zie eerder vermelde gecrashte pc – maar een kleine selectie staat wel al op facebook en voor de geinteresseerden kunnen we thuis een korte diapresentatie geven van de 1000 allerbeste foto’s haha.

Het bezoek van de oudjes bracht vele nieuwtjes en een aangename vertrouwdheid van het thuisfront met zich mee. Meestal maakte dit ons blij maar soms ons ook wel een beetje hongerig naar thuis op een vreemde manier. Het afscheid was dan ook niet zo makkelijk en even liepen we een beetje verloren na het vertrek van de oudjes… Na 7 maand on the road beginnen we onze familie, dolle feestjes en gesprekjes onder vrienden toch wel te missen.

Gelukkig ebt dit gevoel steeds snel weer weg, dit vooral door de eindeloze pracht van NZ, de fantastische nieuwe mensen die we hier ontmoeten en alle nog te vervullen snode plannen die nog in onze hoofdjes vertoeven.

Een aloud plan was om in NZ voor het eerst op onze reis nog eens een beetje te werken. Dit was ondertussen een bijna een surreeel concept geworden in onze geesten na 6 maand reizen, ook al was dat reizen meestal redelijk intensief.
Oorspronkelijk was het de bedoeling om zo een beetje geld uit te sparen, maar raar maar waar; we voelden ook allebei de nood om ons nog eens nuttig te voelen en echt iets te leren in plaats van enkel te spenderen. Ook hiervoor biedt Nieuw-Zeeland de perfecte oplossing: je kan hier op honderden plaatsen Wwoofen, wat inhoudt dat je een paar uur per dag werkt op een boerderij of in een hotel in ruil voor een slaapplekje en eten.

Het eerste jobke dat we vonden bevond zich in New Plymouth, op een Organic Farm. Vermits er volgens de organische wetten geen onkruid kapot mag worden gespoten was het dus aan onze handen om alle niet eetbare planten met force uit de grond te trekken. In ruil voor deze noeste arbeid kregen we een 30 jaar oude caravan om in te slapen ( met bijhorende vlooien van dezelfde leeftijd) en een iets te organische avondmaaltijd, althans volgens Andreas’ overactieve darmen. New Plymouth is wel een zaaaaaalige plek met eindeloze stranden waar er kan gesurft worden (boogieborden voor de mindere goden), woeste bergen, vulkanen en een zweem van cultural life (er was een cinema zaaltje). Om onze pijnlijke rugskes wat rust te gunnen genoten we in de namiddag van een koffietje aan het strand, boogieborden over de golven, wandelen in het prachtige park… Zalig!

Een nieuw plan (iets wat hier ongeveer om de 2 dagen opduikt) dreef ons opnieuw naar het Zuidereiland. We zochten een plek we konden werken, met een optie tot ‘professioneel koken’ voor Liesbethje en een optie tot meerdere klimavontuurtjes voor Dreke. Na enig denkwerk met onze zeer flexibele geesten en overdreven veel geluk zijn we dan met ons gat in de boter, room en suiker gevallen in het Franz Jozef Glacier Country retreat (www.glacier-retreat.co.nz). Onze gastheer Glenn en –vrouw Marie geven Liesbeth hier alle mogelijkheden om haar talenten als keukenprinses te ontplooien (denk stoofpotjes, gratin dauphinois, groentenschotels, gevulde kip, vis in peterselieroomsaus, salmon fettucini, elke dag verse koekskes, moeulleux aux chocolat, rijstpap, chocomousse, brownies, hot apple pie, apple crumble, tiramisu, enz enz…) wat eindeloos veel voldoening geeft. En Andreas? Horen we jullie denken. Wel, die mag nadien de vuile borden afwassen maar vooral alle overschotjes opeten - en natuurlijk gaan ijsklimmen op de gletsjers of een paar dagen rotsen gaan bedwingen in Wanaka tussen het Lord of the Rings landschap.
Op de overage vrije dagen genieten we hier volop van de prachtige omgeving, een goed boekske bij het haardvuur, een schaakspelleke met de andere Wwoofers hier (2 Duitsers en 2 Schotten) en hebben we als ‘locals’ zelfs een gratis helikoptervlucht, een dipje in de hot pools en een gratis gegidste wandeling op het blauwe ijs weten te bemachtigen. Jullie horen het - we hebben hier dus beiden een beetje ons Walhalla ontdekt en genieten met volle teugen van ons leventje hier. Het wordt moeilijk om dit achter te laten en ons opnieuw tussen de backpackers te begeven!

Ons reistempo zakt zo ook stilaan alsmaar verder. Dingen ‘doen’ vervangt steeds meer dingen ‘bezichtigen’. Dat is wat we beide eigenlijk willen op dit moment... We zullen ook iets langer dan gepland in NZ blijven, omdat het hier zo prachtig is, en we ons hier zo op ons gemak voelen dat een verlengd verblijf beschouwd kan worden als een natuurlijke gang van zaken. Australie is de gedupeerde in het verhaal –we gaan daar in 2 weken enkel naar het Great Barrier Reef en Sydney ipv de geplande 5 weken.
We denken er ook aan om onze blog stijl een beetje aanpassen, geen lange verhalen meer, maar korte posts omdat dat beter past bij de huidige reisstijl. Waar we zeker wel nog een uitgebreid verslag over zullen schrijven een dezer ( er worden geen deadlines toegevoegd, kwestie van niet te veel druk te voelen) is Myanmar, een land waar we allebei heel sterke gevoelens aan hebben overgehouden en waar we absoluut nog iets over willen vertellen

Tot zeer binnenkort dus allemaal,

Uw trouwe auteurs