Namaste!

Een welgemeende en eerste gezonde groet uit Kathmandu!
We zijn nu een tiental dagen in Nepal en we zijn ondertussen al een beetje gewend aan de Nepali way of living… (Althans dat hopen we toch – tegen de eerste tekenen van digestieve rijstaversie in).
Meteen na de landing in Kathmandu werden we ondergedompeld in een waanzinnige verkeerschaos inclusief loslopende beesten (koeien, geiten,….), ontelbare straathandeltjes , gigantische hoeveelheden vuilnis langs de kant van de weg en vooral heel veel onrustig toeterende auto's. Toeteren lijkt hier verheven te zijn tot nationale sport , en dat is eigenlijk ook niet zo heel verwonderlijk aangezien er in heel Kathmandu maar een paar verkeerslichten zijn, die bij gebrek aan succes dan toch maar weer vervangen zijn door politieagenten.
We verblijven hier in Kathmandu bij de familie van Patrick, de vriend van Julie, en zijn hier bij hen werkelijk met ons gat in de Nepalese boter gevallen. Als echte royals wordt ons bedje opgemaakt, krijgen we het lekkerste van de lokale keuken voorgeschoteld, en worden we naar de beste adresjes in town verwezen.
Zeker na de voorbije week – voor Liesbeth de sportiefste week ooit, voor Andreas de minst inspannende wandelweek ooit - voelt dit huisje aan als een vijsterrenhotel.
Ondanks het verschil in ervaring en fitheidsniveau hebben we onze eerste trekking samen dus goed en wel doorstaan ;-). De Indigenous People Trail is een nieuwe, niet-toeristische trek waarbij we naast prachtige vergezichten ook van de lokale cultuur konden proeven.
Doordat we bij mensen thuis verbleven in kleine bergdorpjes maakten we al snel kennis met het echte Nepalese leven. Ons met koud water aan het gemeenschappelijke kraantje wassen, dhal bhaat (linzensoep met rijst – verrassend lekker) eten op de grond, met de hele familie in 1 kamer slapen op een moeske, onze behoefte doen in een kotteke van 1.50m hoog met een gat in de grond, aanschouwen van de slachting der varkens als offer voor de goden tijdens het ontbijt (met een botte hakbijl tot 3 keer toe in de nek – vreselijk!) en vooral heel veel stappen langs kleine steile paadjes die de locals hier elke dag gebruiken om hun oogst van het ene dorp naar het andere te sjouwen… Maar de uitzichten en de vriendelijke mensen maakten het allemaalde meer dan de moeite waard. Helaas kunnen we het jullie voorlopig niet helemaal laten zien, aangezien we deze ochtend Liesbeth-gewijs bijna al onze foto's zijn kwijtgespeeld. Vandaar de kleine selectie aan foto's…
Na de serieuze elementen die in ieder verslag thuishoren toch ook een hilariteit. De winnaar van deze week is een cultural show van de Sherpa's. Deze kregen we voorgeschoteld in het laatste bergdorpje. Althans dat zal misschien ooit de bedoeling zijn geweest. Toen we zaten te wachten op de show (enkele van de dorpelingen verschenen al in traditionele kledij= sherpa outfit met daaronder een paar Nepali-nike shoes eronder) gebeurde het volgende. Een local sherpa lady was niet echt tevreden met haar rol in de show en smeet haar outfit op de grond en begon tegen iedereen te roepen en te tieren. Na 5 minuten trok onze gids van pure schaamte het gezelschap naar buiten maar de toch eerder koele berglucht bedaarde de gemoederen helemaal niet. In tegendeel zelfs; de locale dames gingen op de vuist. Ondertussen zaten we binnen te wachten, toch eerder ongemakkelijk zittend op een Nepalees stoeltje.
Na een kwartiertje kwam de gids opnieuw binnen met de volgende boodschap: it is better you go to sleep. Hierbij werd dan ook het doek geworpen over Sherpa outfits en de fighting sherpa show.
En bij deze werpen ook wij het doek over ons eerste verslagje. Morgen vertrekken we richting de Annapurna's om een paar dagen te relaxen en onze volgende tocht van 14 dagen tot Annapurna base camp aan te vatten…
Tot gauw en dikke x aan iedereen!