Trekking life...

by Liesbeth de volhardende Yeti.


Hallo iedereen! Hier alweer het tweede verslagje van ons wedervaren in Nepal.

De voorbije 2 weken mocht ik de geneugten van mijn eerste echte bergtrektocht ervaren.
Onze eerdere tocht via de Indigenous People Trail had me gelukkig al wat extra kuitspiermassa opgeleverd, want de trek van 12 dagen naar Annapurna Base Camp was toch van een ander kaliber dan ik ooit eerder in mijn leven was tegengekomen…

Vol goede moed startten we onze trip opwaarts met een omweg van 2 dagen via Poon Hill.
Vanaf dit uitzichtpunt wachtte ons een prachtig uitzicht op kleppers van Himalayabergen als de Daulaghiri, Manaslu, Annapurna’s en heilige ‘Fishtail Mountain’. Enige nadeel: je moet hiervoor wel om 5u ‘s ochtends, in het pikkedonker en bij -5 graden de steile beklimming van een uur ondergaan samen met ongeveer 200 andere gegadigden… Na zonsopgang maken de wolken immers hun opwachting. Maar bon - ‘t is eens iets anders dan de gebruikelijke ochtendfile naar het werk en het uitzicht was inderdaad prachtig.
De volgende dag lieten de gevolgen van de eerste hellingen en de eindeloze trappen zich helaas voelen in de beentjes en moesten we noodgedwongen wat gas terugnemen. Een half dagje rust, 2 tubes flexiumgel en een pijnlijke maar professionele massage later was ik gelukkig opnieuw ready to go.
Vanaf dan werden de hellingen helaas alleen maar steiler, de trappen alsmaar hoger en de stapdagen alsmaar langer. Gelukkig bleef Andreas, mijn geduldige sherpa, steeds geduldig achter me aan tjokken en kregen we ‘s avonds in onze lodges dikwijls het gezelschap van hilarische en gezellige figuren. Zo was er Li de Koreaan die zijn hele rugzak had volgeladen met eten dat moeder thuis had klaargemaakt (hoewel er overall pizza, pasta, rijst, noodles en zelfs apple pie te verkrijgen was), een hele bende Amsterdamse Tokkies die de koude nachten trotseerden met liters rum en lokale ‘raksi’ (We hoeven eigenlijk niet meer door te zakken, want onze knietjes zakken zo al door hahaha) en nog een heleboel normale leuke medetrekkers.
Ook de accomodatie werd steeds primitiever met als absoluut hoogtepunt een verblijf in Machapucchre Base Camp - net voor ABC – waar we in onze ijskoude kamer het gezelschap kregen van een aantal lokale ratten en spinnen.
Kortom; het heeft me dus al mijn fysieke en mentale uithouding gekost om tot in ABC op 4.200m te geraken, maar het is gelukt!
En ik kan eerlijk zeggen dat het een prachtige ervaring is om na dagen van afzien, zweten, trappen lopen, ‘s nachts kou lijden, niet wassen eindelijk je doel te bereiken – dat dan bovendien zo overweldigend mooi is… Ik ben er zelfs zowaar emotioneel van geworden en moest bij aankomst meerdere traantjes wegpinken…
Zeker voor herhaling vatbaar dus, al mag het voor mij wel in een iets kortere versie! Een leuk randeffect is bovendien dat zo'n trektocht een echte kilokiller is (zie foto,s)

Ondertussen zijn we terug in Pokhara waar het lekker warm is, waar warm water uit de douches komt en waar we weer heerlijk kunnen relaxen (oef!)
Fysieke ontwikkeling houdt blijkbaar ook in dat je brein erop achteruit gaat - ik kan niets meer onthouden en ben dus volop aan het kruiswoordpuzzellen geslagen om bij te blijven!
Er resten ons nog een tweetal weekjes in Nepal en die gaan we zinvol proberen invullen met een driedaagse rafting en daarna hopen we ook nog wat beestjes te spotten in Chitwan national park...

Zozo, tot zover mijn belevenissen als trekker – als toetje hebben we nog een videootje voor jullie - hihi!
Vele vele groetjes aan iedereen daar en tot binnenkort!



In de rand: Nepali life...

by Andreas de geduldige Yak.

Na enkele weekjes Nepal word je toch enigszins gewaar dat bepaalde gebruiken net iets anders zijn dan bij ons.

Stel: je hebt honger en je gaat iets eten.
Na ongeveer een kwartiertje kan je de menukaart inkijken. Deze staat vol met een eindeloze keuzes aan de leukste gerechtjes gaande van ‘Indian specialties’ tot ‘Maxicon food’ en ‘Nepali set meals’ ondanks het feit dat het een Italiaans restaurant betreft.
Dan maak je je keuze, waarna de ober hiervan notitie neemt en eerder gezapig wegslentert richting halverwege, zich dan bedenkt met en dan terugkomt met de mededeling dat hetgeen netjes werd genoteerd nu net niet beschikbaar is. Ok, nieuwe keuze maken.
Dan volgt een periode van minimum een half uur van het totale niets - geen drankjes, geen eten. Wanneer er zich dan toch een enigszins een hongerig gevoel voordoet in de maag en je opnieuw navraagt waar je bestelling blijft dan krijg je een “Yes I know it will come”. Ok dan. Dan moet je even wachten en dan volgt meestal het hoofdgerecht, gevolgd door het voorgerecht en als finale klapper, na een minuutje of vijf, de drankjes.
Overheerlijke maaltijd, dat is het meestal wel.
Volgefreten spring je dan in een taxi.
De beste in zijn soort zijn de allereerste Toyota corolla’s ooit gemaakt. Deze wordt eerst in gang geduwd om dan stilaan naar beneden te bollen en dan schokkend in gang te schieten. Hierna volgt een helse rit, die best te vergelijken valt met een slalom in de skisport. Meestal raken ze de paaltjes niet en blijven ze staan of beter gezegd bollen. Plots wordt de slalom gestopt. Vreemd - niets te zien in de omgeving, chauffeur doet het raampje open, een rochelsessie van een dertigtal seconden volgt waarbij je alleen kan hopen dat de uitlopers van de fluimen niet via het raam terug naar binnen vliegen. Daarna gaat de slalom gewoon verder en wordt er voor elke hindernis getoeterd, ook wanneer het niet-levende objecten zijn.
Op het einde van de rit stap je rustig uit, de blauwe plekken neem je er dan gewoon bij alsook de ongewoon hoge concentratie maagzuur.
Voordat er een slaapplaats wordt gezocht nog even checken of de rafting van morgen wel degelijk doorgaat.
- Raftig tomorrow?
- Maybe, I have to ask my boss. You should come back a little later
- When?
- Tonight is ok
Misschien toch eens iets zoeken om te slapen en dan heb je de keuze uit: Best view lodge; excellent view hotel; annapurna view lodge; hungry eye lodge; best view of annapurna lodge. Deze hebben net dezelfde naam als in het vorige gehucht, enkel de zichten zijn net iets anders, soms beter en soms slechter.
- You have room?
- Yes maybe, but not today maybe tomorrow, you come back?
- Maybe?
Tweede lodge ( also excellent view)
- You have room?
- Yes
- Price?
- 700 roepies, but you can give more if you want?
- Euhm 500 roepie ok
- 600 roepie best price I can give
- Ok, how many nights we can stay
- I do not know we will see tomorrow
Ondertussen is het 20.30u dooft het leven stilaan uit… De meeste Nepaleesjes liggen tegen dan al op hum matje te ronken. Om 21u slenteren we dan ook maar naar the ‘very best view lodge’ om te gaan slapen want om 6u in de ochtend is er meer leven in de brouwerij. Vanaf 6u30 wordt er niet langer over slapen gesproken en staat iedereen klaar om the Nepali way of life opnieuw aan te vatten…


Even serieus nu,
Voordat we vertrokken hebben we een kleine ophaalronde georganiseerd met als belangrijkste eenvoudige doelstelling mensen te kunnen helpen die het nodig hebben.
Nepal is een land waar er meer dan genoeg mensen amper overleven ( het gemiddelde inkomen is 2 dollar per dag per inwoner). Via een vriendin van Liesbeth en een Nepalese-Duitse vrouw hebben we twee families uitgekozen die we willem helpen. Raar, zo voelt het ook voor ons vermits je moet kiezen tussen een eindeloos aantal mensen die je tegenkomt en die best je hulp zouden kunnen gebruiken.

Het eerste gezin is dat van Fay Badr Chetri (zie foto met reus Andreas). Zijn gezin werd een aantal jaren geleden getroffen door een landslide en ze verloren hierdoor alles. Sindsdien pachten ze land en werken ze zoals bij ons in de middeleeuwen voor hun landheer. Na een zoektocht en veel hulp van locals hebben we het gezin dan uiteindelijk gevonden net naast de rivier. Hopelijk hebben we ze met onze bijdrage een beetje kunnen helpen. Als dank hebben we dan ook verse buffelmelk aangeboden gekregen en een kilo appelsientjes.

Het andere gezin betreft de familie waarbij we verbleven in Kathmandu. Deze hebben een dochter die nog verder studeert en het geld dat we hen dan ook schenken zal dan ook dienen om haar studie te helpen bekostigen.

Het zijn uiteraard druppels op een hete plaat maar we hopen dat we ze toch geholpen hebben.


PS: bedankt aan iedereen voor de leuke update mailtjes – we beginnen jullie toch stilaan te missen en het doet deugd te horen hoe het met jullie allemaal gaat!